گوشت در فریزر ممکن است بو بگیرد به دلایل مختلفی از جمله:

بسته‌بندی نامناسب – اگر گوشت به خوبی در کیسه‌های پلاستیکی مناسب یا ظروف دربسته نگهداری نشود، بوهای دیگر مواد غذایی در فریزر را جذب کرده و طعم و بوی آن تغییر می‌کند.
قرار گرفتن در معرض هوا – ورود هوا به بسته‌بندی باعث اکسید شدن چربی‌های گوشت شده و موجب ایجاد بوی نامطبوع می‌شود.

مدت طولانی نگهداری – نگهداری گوشت برای مدت طولانی (بیش از ۶ ماه) می‌تواند منجر به فاسد شدن تدریجی چربی‌های آن و ایجاد بو شود.
دمای نامناسب فریزر – اگر دمای فریزر به اندازه کافی پایین (زیر ۱۸- درجه سانتی‌گراد) نباشد، کیفیت گوشت به مرور کاهش می‌یابد.

آلودگی قبل از فریز کردن – اگر گوشت قبل از فریز شدن به خوبی تمیز و خشک نشده باشد یا در شرایط نامناسبی نگهداری شده باشد، ممکن است بو بگیرد.

چگونه از بو گرفتن گوشت در فریزر جلوگیری کنیم؟

 بسته‌بندی مناسب: گوشت را در کیسه‌های وکیوم‌شده یا چند لایه سلفون و فویل آلومینیومی بپیچید.

 استفاده از کیسه‌های زیپ‌دار یا ظروف دربسته: مانع از تماس گوشت با هوا شوید.

 قرار دادن در دمای مناسب: دمای فریزر را روی ۱۸- درجه سانتی‌گراد یا کمتر تنظیم کنید.

 استفاده از جوش‌شیرین یا زغال: برای کاهش بوی بد فریزر، می‌توانید یک ظرف کوچک جوش‌شیرین یا زغال فعال در فریزر قرار دهید.

 نشان‌گذاری و زمان‌بندی: تاریخ فریز شدن گوشت را یادداشت کنید و سعی کنید آن را در مدت استاندارد مصرف کنید.
اگر گوشت در فریزر بو گرفته باشد، می‌توان آن را با قرار دادن در محلول آب و سرکه یا آبلیمو برای چند دقیقه، تا حدی از بوی نامطبوع آن کاست.

وظایف یک دامپزشک در قصابی‌ها یا مراکز عرضه گوشت شامل نظارت بر بهداشت و سلامت گوشت و فرآورده‌های دامی است تا از ایمنی و سلامت مصرف‌کنندگان اطمینان حاصل شود. مهم‌ترین وظایف او عبارت‌اند از:
۱. نظارت بر سلامت دام پیش از کشتار
بررسی وضعیت عمومی دام‌ها برای تشخیص بیماری‌های عفونی یا انگلی
تأیید سلامت دام‌ها برای ورود به کشتارگاه

۲. بازرسی گوشت پس از کشتار
بررسی لاشه‌ها برای شناسایی علائم بیماری، عفونت یا آلودگی
اطمینان از اینکه گوشت فاقد بیماری‌هایی مانند سل، تب مالت، سیاه‌زخم و کیست‌های انگلی است
تشخیص و معدوم‌سازی بخش‌های آلوده گوشت

۳. کنترل شرایط بهداشتی محیط
نظارت بر بهداشت محل نگهداری و عرضه گوشت
بررسی عملکرد سردخانه‌ها برای اطمینان از نگهداری گوشت در دمای مناسب
کنترل بهداشت ابزارها و تجهیزات برش و بسته‌بندی

۴. نظارت بر کارکنان و اجرای قوانین بهداشتی
اطمینان از رعایت اصول بهداشتی توسط کارکنان (مانند شستن دست‌ها، استفاده از لباس مخصوص و دستکش)
اجرای استانداردهای بهداشتی مطابق با قوانین دامپزشکی و بهداشت عمومی

۵. بررسی موارد تقلب در گوشت
جلوگیری از عرضه گوشت فاسد یا آلوده
بررسی گوشت از نظر وجود مواد شیمیایی یا هورمونی غیرمجاز
نظارت بر عدم ترکیب گوشت‌های ناسالم با گوشت سالم

۶. صدور مجوزهای بهداشتی
ارائه تأییدیه‌های دامپزشکی برای فروش قانونی گوشت
همکاری با نهادهای نظارتی و بهداشتی برای کنترل کیفیت

۷. آموزش و آگاهی‌بخشی
ارائه توصیه‌های بهداشتی به قصابان و فروشندگان
اطلاع‌رسانی درباره بیماری‌های مشترک بین انسان و دام

۸. اقدام در مواقع اضطراری
شناسایی و گزارش سریع بیماری‌های دامی خطرناک
کمک به جلوگیری از شیوع بیماری‌ها در صورت بروز آلودگی در گوشت
حضور دامپزشک در مراکز عرضه گوشت، نقش مهمی در حفظ سلامت جامعه و کاهش خطر انتقال بیماری‌های مشترک بین انسان و دام دارد.

شستن گوشت قبل یا بعد از برش یکی از مباحث مهم در بهداشت مواد غذایی است که هنوز هم بسیاری از افراد در مورد آن تردید دارند. در این بحث، به طور کامل بررسی می‌کنیم که آیا باید گوشت را قبل از برش شست یا بعد، و این کار چه تأثیری بر سلامت، ایمنی و کیفیت گوشت دارد.
۱. چرا برخی افراد گوشت را قبل از برش می‌شویند؟
بسیاری از مردم بر این باورند که گوشت خام ممکن است دارای آلودگی‌های سطحی، خونابه یا ذرات ناخواسته باشد و شستن آن قبل از برش باعث تمیزتر شدن و از بین رفتن باکتری‌ها می‌شود. این باور از قدیم وجود داشته، اما تحقیقات علمی جدید نشان می‌دهند که این کار لزوماً مفید نیست و حتی می‌تواند مشکلاتی ایجاد کند.
۲. چرا شستن گوشت قبل از برش توصیه نمی‌شود؟
دلایل متعددی برای اجتناب از شستن گوشت خام قبل از برش وجود دارد، از جمله:
الف) انتشار آلودگی‌های میکروبی
باکتری‌هایی مانند سالمونلا و اشریشیا کلی (E. coli) که روی سطح گوشت خام وجود دارند، در اثر شستن با آب می‌توانند از طریق پاشیدن قطرات آب به اطراف، سطوح آشپزخانه، سینک، دست‌ها و سایر مواد غذایی را آلوده کنند. تحقیقات نشان داده‌اند که آب جاری نمی‌تواند این باکتری‌ها را از بین ببرد، بلکه تنها آن‌ها را به نقاط دیگر گسترش می‌دهد.
ب) کاهش کیفیت گوشت
وقتی گوشت را قبل از برش می‌شویید، آب زیادی جذب می‌کند که ممکن است باعث از بین رفتن بافت طبیعی آن شود. همچنین، رطوبت زیاد می‌تواند هنگام پخت باعث تولید بخار شده و مانع از سرخ شدن و قهوه‌ای شدن خوب گوشت شود.
ج) تأثیر بر طعم گوشت
شستن گوشت قبل از برش می‌تواند مقداری از طعم طبیعی آن را بشوید و کاهش دهد. به همین دلیل، سرآشپزان حرفه‌ای معمولاً گوشت را قبل از برش و پخت نمی‌شویند.
۳. پس چه زمانی و چگونه گوشت را بشوییم؟
اگر گوشت دارای ذرات اضافی، خونابه یا بوهای ناخوشایند باشد، بهتر است آن را بعد از برش و درست قبل از پخت بشویید، اما باید به این نکات توجه کنید:
شستن با حداقل پاشش آب: از جریان آب خیلی شدید استفاده نکنید تا از پاشیدن قطرات آلوده جلوگیری شود.
استفاده از ظروف مخصوص: گوشت را در یک ظرف جداگانه بشویید تا سینک و سطوح دیگر آلوده نشوند.
ضدعفونی کردن محیط: پس از شستن گوشت، سینک، تخته برش، چاقو و دست‌ها را کاملاً با آب داغ و صابون بشویید.
خشک کردن گوشت: پس از شستن، گوشت را با یک دستمال تمیز یا دستمال کاغذی خشک کنید تا هنگام پخت، بافت آن بهتر شود.
۴. روش جایگزین برای تمیز کردن گوشت بدون شستشو
اگر نمی‌خواهید گوشت را بشویید، می‌توانید از روش‌های زیر استفاده کنید:
استفاده از دستمال کاغذی برای جذب خونابه و مایعات سطحی
قرار دادن گوشت در یخچال برای مدتی قبل از برش (این کار به خروج خونابه از بافت کمک می‌کند)
پختن گوشت در دمای مناسب: حرارت دادن گوشت در دمای مناسب (مثلاً برای گوشت قرمز ۶۳ تا ۷۱ درجه سانتی‌گراد) باعث از بین رفتن باکتری‌ها می‌شود.
نتیجه‌گیری
با توجه به نکات بهداشتی و علمی، شستن گوشت قبل از برش توصیه نمی‌شود، زیرا باعث پخش شدن آلودگی‌ها و کاهش کیفیت گوشت می‌شود. اما اگر نیاز به شستن باشد، بهتر است بعد از برش و با رعایت کامل اصول بهداشتی انجام شود. مهم‌ترین نکته این است که با پختن گوشت در دمای مناسب، تمامی باکتری‌های مضر از بین می‌روند و نیازی به شستن آن برای از بین بردن میکروب‌ها نیست.

استفاده از فناوری و افزودنی‌های نوین در تغذیه دام یکی از راهبردهای کلیدی در بهبود کارایی تولید، افزایش سلامت دام، و کاهش هزینه‌های پرورش است. این نوآوری‌ها در زمینه‌های مختلفی مانند بهبود کیفیت خوراک، افزایش بازدهی تغذیه‌ای، و کاهش اثرات زیست‌محیطی اثرگذار هستند. در ادامه به برخی از این فناوری‌ها و افزودنی‌ها اشاره می‌شود:

۱. افزودنی‌های تغذیه‌ای

• پروبیوتیک‌ها و پری‌بیوتیک‌ها: این مواد بهبود دهنده‌ی سلامت دستگاه گوارش دام بوده و موجب افزایش جذب مواد مغذی می‌شوند.
• آنزیم‌ها: افزودن آنزیم‌هایی مانند فیتاز به خوراک دام می‌تواند قابلیت هضم مواد خوراکی را بهبود بخشد و استفاده از منابع پروتئینی و معدنی را افزایش دهد.
• اسیدهای آلی: این افزودنی‌ها برای بهبود فرآیند هضم، جلوگیری از رشد میکروارگانیسم‌های مضر و حفظ تعادل میکروبی استفاده می‌شوند.
• مواد معدنی و ویتامین‌ها: استفاده از فرم‌های نانو یا کلاته مواد معدنی موجب جذب بهتر و کاهش دفع آنها به محیط می‌شود.

۲. فناوری‌های نوین

• فناوری نانو: استفاده از نانوذرات در تغذیه دام برای افزایش بهره‌وری جذب مواد مغذی و کاهش هدررفت آنها.
• خوراک‌های هوشمند: طراحی خوراک‌هایی که بر اساس نیاز دقیق دام فرموله شده و حاوی ترکیبات هدفمند هستند.
• فناوری اطلاعات و هوش مصنوعی: بهره‌گیری از سامانه‌های مدیریت داده و تحلیل برای تنظیم دقیق‌تر جیره‌ها بر اساس شرایط دام و محیط.

۳. بهبود کیفیت خوراک

• تخمیر خوراک: فرآیندهای تخمیری می‌توانند کیفیت مواد خوراکی را بهبود بخشیده و ترکیبات ضد تغذیه‌ای را کاهش دهند.
• نگهدارنده‌ها: استفاده از آنتی‌اکسیدان‌ها و مواد ضد قارچ برای افزایش ماندگاری و کیفیت خوراک.
• پروتئین‌های جایگزین: بهره‌گیری از منابع پروتئینی جدید مانند حشرات یا جلبک‌ها به‌عنوان منابع غذایی پایدار.

۴. کاهش اثرات زیست‌محیطی

• کنترل گازهای گلخانه‌ای: استفاده از افزودنی‌هایی که متان تولیدشده در دستگاه گوارش را کاهش می‌دهند.
• بازیافت ضایعات غذایی: تبدیل ضایعات به خوراک دام از طریق فناوری‌هایی مانند هیدرولیز یا تخمیر.

۵. بهبود سلامت دام

• ایمونوژن‌ها و محرک‌های رشد طبیعی: جایگزینی آنتی‌بیوتیک‌ها با مواد طبیعی برای ارتقاء ایمنی دام و افزایش رشد.
• افزایش مقاومت در برابر بیماری‌ها: با استفاده از افزودنی‌های تقویت‌کننده سیستم ایمنی.

استفاده از این فناوری‌ها و افزودنی‌ها نه تنها بهره‌وری و سلامت دام‌ها را افزایش می‌دهد، بلکه به کشاورزی پایدار و حفظ منابع طبیعی نیز کمک شایانی می‌کند.

دستکاری ژنتیکی در دام‌ها یکی از فناوری‌هایی است که در حوزه زیست‌فناوری برای بهبود ویژگی‌های دام‌ها به کار می‌رود. این فناوری می‌تواند تاثیرات مختلفی بر بافت گوشت، تولید، و سایر ویژگی‌های دام‌ها داشته باشد. در زیر به تاثیرات مثبت و منفی و همچنین جنبه‌های اخلاقی و علمی آن پرداخته شده است:

تاثیرات بر بافت گوشت و کیفیت آن:

    افزایش نرمی و تردی گوشت:

        با تنظیم ژن‌هایی که با تولید کلاژن یا بافت همبند مرتبط هستند، می‌توان گوشت نرم‌تر و تردتری تولید کرد.

    افزایش نسبت گوشت بدون چربی:

        با مهندسی ژنتیکی می‌توان دام‌هایی با میزان چربی کمتر و گوشت بیشتر تولید کرد که برای بازار مصرف جذاب‌تر است.

    بهبود ارزش تغذیه‌ای:

        امکان افزایش محتوای اسیدهای چرب مفید (مانند امگا-3) و کاهش اسیدهای چرب مضر در گوشت وجود دارد.

    افزایش رشد و بازدهی:

        با استفاده از ژن‌هایی که سرعت رشد دام‌ها را افزایش می‌دهند، تولید گوشت در زمان کوتاه‌تر امکان‌پذیر است.

تاثیرات احتمالی منفی:

    مشکلات در سلامت دام:

        دستکاری ژنتیکی ممکن است باعث مشکلاتی مانند بیماری‌های ژنتیکی یا ناهنجاری‌های رشدی در دام شود.

    کاهش تنوع ژنتیکی:

        با تمرکز بر صفات خاص، ممکن است تنوع ژنتیکی در جمعیت دام‌ها کاهش یابد که این مسئله خطرات زیست‌محیطی را افزایش می‌دهد.

    مشکلات در طعم و مزه:

        برخی مصرف‌کنندگان گزارش می‌کنند که دستکاری ژنتیکی ممکن است طعم طبیعی گوشت را تغییر دهد.

    اثرات بر زنجیره غذایی:

        نگرانی‌هایی وجود دارد که محصولات گوشت اصلاح‌شده ژنتیکی ممکن است تاثیرات ناشناخته‌ای بر سلامت انسان یا محیط زیست داشته باشند.

درستی و جنبه‌های اخلاقی:

    فواید:

        دستکاری ژنتیکی می‌تواند به رفع مشکلات گرسنگی و نیاز به منابع غذایی بیشتر کمک کند.

        کاهش استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها و هورمون‌ها در پرورش دام‌ها.

    چالش‌های اخلاقی:

        برخی معتقدند که تغییر در ژنوم موجودات زنده می‌تواند به مسائل اخلاقی و حتی مذهبی منجر شود.

        نگرانی درباره رفاه حیوانات و تاثیر بر زندگی طبیعی آنها.

    قوانین و نظارت:

        کشورهای مختلف قوانین متفاوتی درباره استفاده از فناوری‌های ژنتیکی دارند. برخی کشورها محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌تری اعمال می‌کنند.

جمع‌بندی:

دستکاری ژنتیکی در دام‌ها می‌تواند مزایا و معایبی داشته باشد. از یک سو، می‌تواند کیفیت و بازدهی تولید گوشت را افزایش دهد، اما از سوی دیگر ممکن است چالش‌هایی در زمینه سلامت دام، انسان و محیط زیست ایجاد کند. تصمیم‌گیری درباره استفاده از این فناوری نیازمند تحقیق بیشتر، نظارت دقیق، و توجه به دیدگاه‌های علمی، اخلاقی، و اجتماعی است.

اندازه‌گیری میزان پروتئین داخل بافت عضلات بدن به طور مستقیم در شرایط عادی و بدون تجهیزات پیشرفته تحقیقاتی قابل انجام نیست. اما روش‌هایی غیرمستقیم و تحقیقاتی وجود دارد که می‌توان برای تخمین یا اندازه‌گیری این مقدار استفاده کرد:

1. بیوپسی عضله

• روش مستقیم: با استفاده از بیوپسی (نمونه‌برداری) از بافت عضله، مقدار پروتئین داخل آن می‌تواند از طریق آزمایشگاه تعیین شود. این روش معمولاً در تحقیقات علمی یا پزشکی استفاده می‌شود و نیاز به تجهیزات پیشرفته و متخصص دارد.

2. آزمایش‌های غیرمستقیم

• روش‌های دیگری مانند MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) و MRS (طیف‌سنجی رزونانس مغناطیسی) می‌توانند ترکیب عضلات را بررسی کنند. این روش‌ها می‌توانند اطلاعاتی درباره میزان چربی و آب در عضله و گاهی پروتئین فراهم کنند.

3. تخمین بر اساس ترکیب بدنی

• آنالیز ترکیب بدنی: روش‌هایی مانند DEXA Scan یا BIA (Bioelectrical Impedance Analysis) می‌توانند ترکیب بدنی شامل نسبت عضله، چربی، و استخوان را تعیین کنند. گرچه این روش‌ها مستقیماً مقدار پروتئین را اندازه‌گیری نمی‌کنند، می‌توانند اطلاعاتی برای تخمین فراهم کنند.
• پروتئین عضلات معمولاً حدود 20-22 درصد وزن خشک عضله است. اگر وزن عضلات مشخص شود، می‌توان مقدار پروتئین را به طور تقریبی محاسبه کرد.

4. شاخص‌های تغذیه‌ای و عملکردی

• سطح پروتئین کلی بدن با استفاده از آزمایش خون (مانند اندازه‌گیری سطح آلبومین یا کراتینین) بررسی می‌شود. این شاخص‌ها می‌توانند به طور غیرمستقیم به وضعیت پروتئین در بدن اشاره کنند.
• سطح کراتینین در خون یا ادرار نیز به عنوان شاخص غیرمستقیم سلامت عضله و محتوای پروتئینی آن در نظر گرفته می‌شود.

ورزشکاران به دلیل نیاز به بازسازی عضلات و تأمین انرژی برای فعالیت‌های فیزیکی به مصرف پروتئین بالا نیاز دارند. گوشت‌های مناسب برای ورزشکاران معمولاً دارای پروتئین بالا و چربی کم هستند تا ضمن تقویت عضلات، کالری‌های اضافی نیز محدود شوند. برخی از گوشت‌های مناسب برای ورزشکاران عبارتند از:
1. .گوشت سینه مرغ: یکی از بهترین منابع پروتئین با چربی بسیار کم. این گوشت برای تقویت عضلات و بازیابی پس از تمرین بسیار مفید است.

2. گوشت بوقلمون: بوقلمون به خصوص بخش سینه آن، پروتئین زیادی دارد و چربی کمی را داراست. به دلیل محتوای پایین چربی و کلسترول، انتخاب خوبی برای ورزشکاران است.

3. گوشت گاو کم چرب (مانند فیله و ران): گوشت گاو منبع غنی پروتئین، ویتامین B12، آهن و کراتین است که برای قدرت و استقامت ورزشکاران ضروری است. بخش‌های کم چرب آن به خصوص برای ورزشکارانی که به دنبال افزایش عضلات بدون افزایش چربی هستند، مناسب است.

4. گوشت ماهی (سالمون، تُن و ماهی سفید): ماهی‌ها به خصوص سالمون و تُن، نه تنها دارای پروتئین بالا هستند، بلکه اسیدهای چرب امگا-3 دارند که به سلامت قلب، کاهش التهاب و بهبود بازسازی عضلات کمک می‌کنند.

5. گوشت شترمرغ: این گوشت دارای پروتئین بالا و چربی کم است و همچنین حاوی مواد معدنی مانند آهن است که برای تقویت توان بدنی ورزشکاران بسیار مهم است.

6. گوشت خرگوش: گوشت خرگوش یکی از منابع غنی پروتئین با چربی پایین است و به دلیل ترکیبات مغذی‌اش می‌تواند در رژیم غذایی ورزشکاران جای گیرد.

7. تخم مرغ و فرآورده‌های آن.: اگرچه تخم مرغ به طور کلی گوشت محسوب نمی‌شود، اما زرده و سفیده آن حاوی پروتئین بسیار زیادی است که برای رشد و ترمیم عضلات ضروری است.
ورزشکاران معمولاً از گوشت‌هایی که دارای چربی کم، پروتئین بالا و مواد مغذی مناسب هستند، استفاده می‌کنند تا عضلات قوی‌تری داشته باشند و بهبود عملکرد ورزشی خود را تسریع بخشند

همواره با این مسئله رو به رو بوده ایم که مصرف گوشت سفید بهتر است یا گوشت قرمز. این موضوع  برای سالمندان که نسبت به هضم و جذب غذا حساسیت بیشتری دارند، اهیمت پیدا می کند.

از لحاظ حجم مصرف، گوشت قرمز (گوسفند و گوساله) در رده اول قرار میگرد و بعد از آن گوشت سفید نظیر گوشت پرندگان و سپس ماهی و محصولات دریایی در رده های بعدی قرار میگیرند. به این نکته میبایست اشاره کرد که پروتئین گوشت ارزش غذایی به مرابت بالاتری نسبت به پروتئین گیاهی دارد. و املاح معدنی گوشت قرمز بیشتر از گوشت سفید است.

در این ماده غذایی انواعی از پروتئین ها و مواد مغذی که برای رشد و سلامت بدن و دستگاه عصبی همچنین رشد و نموجنین بسیار موثر می باشد قرار دارد. مانند منیزیم، کلیسم، روی و آهن که جلوگیری از کم خونی و فقر آهن می کند، ویتامین B12  و B6 و.......

آهن در گوشت قرمز به مراتب بیشتر از گوشت سفید می باشد و بدن انسان هم آهن گوشت قرمز را دو برابر بیشتر از آهن مواد غذایی دیگر مانند سبزیجات جذب می کند. افرادی که دارای کم خونی هستند (زنان، کودکان) موثرترین ماده غذایی در تامین آهن مورد نیاز ، مصرف جگر می باشد و بعد از آن استفاده از گوشت قرمز

مصرف روزانه مورد نیاز افراد از این گروه ماده غذایی حدودا 60 تا 90 گرم گوشت قرمز، مرغ و ماهی می باشد. اما در مصرف گوشت همواره میبایست به نکاتی توجه کرد از جمله:

اگر دارای وزن متعادل و یا اضافه ورزن هستید همواره از گوشت کم چرب استفاده نکنید و در زمان پخت چربی را از گوشت جدا کنید. همچنین گوشت سفید بدون پوست مصرف نمایید. ماهی و حبوبات در برنامه غذایی نقش بسیار موثری دارد.

از سرخ کردم گوشت و مواد غذایی پرهیز نمایید.

از مصرف زیاد مغز، کله و پاچه و غذاهای این چنینی خودداری نمایید. مخصوصا رعایت این مورد برای سالمندان حیاتیست.

گوشت سفید در مقایسه با گوشت قرمز چربی و در واقع انرژی و کالری کمتری دارد. به عنوان مثال 100 گرم گوشت مرغ حدودا دارای 190 کیلو کالری می باشد و کلسترول آن 89 میلی گرم است که در مقایسه با گوشت قرمز مقدار کمی است. از نظر پروتئین، گوشت مرغ و گوشت قرمز یکسان میباشند اما بدلیل چربی کمتر مرغ، انرژی دریافتی از آن کمتر می باشد.

 همچنین گوشت بوقلمون در مقایسه با گوشت سفید و گوشت مرغ از میزان کالری بسیار کمتری برخوردار است.

گوشت شتر مرغ در دسته گوشت های قرمز قرار میگیرد اما خصوصیات منحربه فردی داراست. گوشت آن بسیار نرم، ترد و زود هضم است. میزان چربی آن کم بوده 66% کمتر از گوشت گاو و حتی کمتر از گوشت مرغ می باشد. میزان مواد مغذی و آهن آن تقریبا هم سطح با گوشت قرمز است بنابراین برای افرادی که دچار مشکلات قلبی و عروقی هستند گزینه خوبیست.

استفاده مداوم از گوشت قرمز منجر به غلظت کلسترول، تری گلیسیرید و اسید اوریک شده و در پی آن بیماری های قلبی عروقی را به دنبال دارد. بنابراین زمانی که شما با کمبود ویتامین ها و مواد مغذی رو به رو نیستید و دچار لاغری مفرط نمی باشید سعی کنید در مصرف گوشت قرمز اعتدال را رعایت نمایید و در وعده های غذایی اتان گوشت مرغ و ماهی را قرار دهید.