دریای شمال ایران (دریای خزر) به دلایل مختلفی ماهی شیر ندارد. مهم‌ترین دلایل عبارت‌اند از:
1. زیستگاه و شرایط آب: ماهی شیر (Scomberomorus commerson) یک گونه دریایی است که در آب‌های گرمسیری و نیمه‌گرمسیری زیست می‌کند. این ماهی معمولاً در آب‌های شور و نسبتاً گرم خلیج فارس و دریای عمان یافت می‌شود، در حالی که دریای خزر یک دریاچهٔ بسته با آب نسبتاً شیرین و دمای متفاوت است.

2. شوری آب: شوری آب دریای خزر بسیار کمتر از آب‌های آزاد مانند خلیج فارس و اقیانوس‌هاست. این موضوع باعث می‌شود بسیاری از گونه‌های دریایی که در آب‌های شور زندگی می‌کنند، قادر به زیست در دریای خزر نباشند.

3. نوع گونه‌های بومی: دریای خزر دارای اکوسیستم خاص خود است و گونه‌های متفاوتی مانند ماهی سفید، فیل‌ماهی (تولیدکننده خاویار)، کپور، سوف و کیلکا در آن زیست می‌کنند. ماهی شیر به این زیست‌بوم تعلق ندارد.

4. عدم ارتباط با اقیانوس‌ها: دریای خزر یک دریاچهٔ بسته است و به اقیانوس‌های آزاد راه ندارد. در نتیجه، مهاجرت گونه‌هایی مانند ماهی شیر به این دریا ممکن نیست، مگر با دخالت انسانی که تاکنون انجام نشده است.


به همین دلیل، ماهی شیر تنها در آب‌های جنوب ایران مانند خلیج فارس و دریای عمان یافت می‌شود.

ماهی سالمون یکی از غنی‌ترین منابع طبیعی امگا-۳ است. اسیدهای چرب امگا-۳ موجود در سالمون شامل دو نوع اصلی هستند:
1. ایکوزاپنتانوئیک اسید (EPA): این نوع از امگا-۳ می‌تواند به کاهش التهاب در بدن کمک کند و اثرات مفیدی بر سلامت قلب و عروق داشته باشد.

2. دوکوزاهگزانوئیک اسید (DHA): این نوع از امگا-۳ نقش مهمی در سلامت مغز، سیستم عصبی و بینایی ایفا می‌کند.


این اسیدهای چرب به کاهش خطر بیماری‌های قلبی، کاهش سطح کلسترول بد (LDL)، بهبود عملکرد مغز و حتی تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می‌کنند. سالمون وحشی معمولاً دارای محتوای امگا-۳ بیشتری نسبت به سالمون پرورشی است، اما هر دو نوع این ماهی منبع خوبی از این اسیدهای چرب مفید هستند.