سلام به دوسداران دانستنی های مستر قصاب 

((عزیزان این محصول در مستر عرضه نمیشود  مقاله تهیه شده صرفا جهت افزایش آگاهی شما عزیزان تهیه وتنظیم شده است))

در فرهنگ غذایی ایران، گوشت و اندام‌های گوسفند جایگاه ویژه‌ای دارند. از کله‌پاچه گرفته تا جگر و دل و قلوه، هر بخش از بدن گوسفند در یکی از غذاهای سنتی ما کاربردی دارد. در این میان، شهله یکی از بخش‌های کمتر شناخته‌شده اما پرطرفدار میان آشپزهای سنتی است؛ بخشی که اگرچه ساده به نظر می‌رسد، اما در طعم و ارزش تغذیه‌ای اهمیت زیادی دارد.

تعریف شهله
شهله در حقیقت قسمتی از روده‌های باریک یا بخشی از دیواره معده (شکمبه) گوسفند است که در برخی مناطق کشور با تفاوت‌های جزئی در معنا و کاربرد شناخته می‌شود. این بخش از بافت‌های نرم و قابل انعطاف تشکیل شده و پس از شست‌وشو و پخت طولانی‌مدت، طعمی لطیف و چرب به خود می‌گیرد.
نام‌های دیگر شهله در مناطق مختلف ایران
در ایران، به‌ویژه در مناطق عشایری و روستایی، شهله با نام‌های گوناگونی شناخته می‌شود:
در فارس و کهگیلویه و بویراحمد: شهله همان بخشی از روده باریک است که برای تهیه خوراک «دوپره» یا «شهله‌پز» به کار می‌رود.
در خوزستان و ایلام: آن را گاهی «دوپره» یا «دوخون» می‌نامند.
در آذربایجان: گاهی با نام «سیرابی باریک» یا «روده نازک» از آن یاد می‌شود.
در بازار قصابی نیز ممکن است جزو سیرابی و شیردان دسته‌بندی شود.

ارزش غذایی شهله
شهله مانند سایر اندام‌های داخلی گوسفند دارای مواد مغذی متنوعی است:
پروتئین بالا: کمک به بازسازی عضلات و بافت‌های بدن
چربی مفید حیوانی: تأمین انرژی برای بدن، به‌ویژه در فصول سرد
ویتامین‌های گروه B، به‌خصوص B12
مواد معدنی چون آهن و فسفر
با این حال، به دلیل چربی بالا و احتمال وجود کلسترول زیاد، مصرف متعادل آن توصیه می‌شود.
کاربرد شهله در آشپزی سنتی
شهله معمولاً پس از شست‌وشوی کامل با سرکه یا آب‌نمک، در غذاهای زیر به کار می‌رود:
کله‌پاچه: شهله گاهی در کنار زبان و مغز سرو می‌شود.
شهله‌پز یا دوپره: خوراک محلی محبوب در مناطق جنوب و غرب ایران که از ترکیب شهله، پیاز، ادویه، و گاهی آب قلم تهیه می‌شود.
خوراک محلی سیرابی و شیردان: در برخی نسخه‌ها، شهله یکی از اجزای اصلی آن است.

جایگاه فرهنگی و سنتی
در بسیاری از روستاها و میان عشایر، مصرف اندام‌هایی چون شهله نشانه‌ی احترام به دام و بهره‌گیری کامل از گوشت و احشام است. هیچ بخشی از گوسفند دور ریخته نمی‌شود؛ هر قسمت در غذایی مخصوص کاربرد دارد. این نگاه، علاوه بر ارزش اقتصادی، نشان‌دهنده‌ی احترام فرهنگی به طبیعت و منابع غذایی است.

نتیجه‌گیری
شهله گوسفند، اگرچه در نگاه نخست بخشی فرعی از اندام‌های داخلی به نظر می‌رسد، اما در واقع گنجینه‌ای از طعم و ارزش غذایی است. با شناخت بهتر این بخش و حفظ روش‌های سنتی پخت، می‌توان از تجربه‌ی غذایی غنی‌تر و اصیل‌تر ایرانی لذت برد.