در برخی نژادهای گاو، از جمله گاوهای زِبو (Bos indicus)، کوهان به‌عنوان یکی از بارزترین ویژگی‌های بدنی شناخته می‌شود. گوساله‌های این نژاد نیز از بدو تولد این ساختار را به‌صورت ابتدایی دارا هستند. هدف از این مقاله، شناخت علمی ساختار کوهان و نقش‌های بیولوژیکی آن در مراحل رشد و سازگاری فیزیولوژیکی است.

1. ساختار آناتومیکی کوهان:
1.1 موقعیت و شکل:کوهان در ناحیه پشتی بدن، روی مهره‌های توراسیک (سینه‌ای) قرار دارد. این برآمدگی از عضله و بافت چربی تشکیل شده و در نژادهای خاص می‌تواند وزن و حجم قابل‌توجهی داشته باشد.
1.2 ترکیب بافتی:کوهان عمدتاً شامل:
بافت چربی سفید (منبع ذخیره انرژی)
بافت همبند قوی
مقدار کمی بافت عضلانی
1.3 خون‌رسانی و اعصاب:کوهان دارای شبکه‌ای از مویرگ‌ها برای تغذیه بافت چربی است اما به‌طور کلی فعالیت متابولیکی آن پایین‌تر از سایر اندام‌ها است.

2. عملکردهای فیزیولوژیکی کوهان:
2.1 ذخیره انرژی:کوهان مانند شتر، برای ذخیره چربی طراحی شده است. در زمان گرسنگی یا کمبود منابع، گوساله می‌تواند با تجزیه این چربی‌ها انرژی مورد نیاز خود را تأمین کند.
2.2 تنظیم دمای بدن:تراکم چربی در کوهان باعث کاهش انتقال گرما به قسمت‌های دیگر بدن می‌شود و به تنظیم دمای بدن در محیط‌های گرم کمک می‌کند.
2.3 نقش ایمنی و متابولیکی:چربی موجود در کوهان به‌عنوان یک منبع برای تولید گرما و همچنین تأمین ترکیبات مورد نیاز سیستم ایمنی بدن در شرایط بحرانی عمل می‌کند.

3. رشد و تکامل کوهان در گوساله‌ها:
در زمان تولد: کوهان اغلب کوچک، نرم و کم‌چربی است.
در دوران رشد: تحت تأثیر هورمون‌ها و تغذیه، حجم چربی در کوهان افزایش می‌یابد.
در بلوغ: به شکل کامل و مشخص خود می‌رسد و در نرها معمولاً برجسته‌تر از ماده‌هاست.

4. تفاوت کوهان در نژادهای مختلف گاو:
کوهان به‌طور ویژه در گاوهای زِبو وجود دارد و گاوهای اروپایی (Bos taurus) فاقد آن هستند. این تفاوت نشانه‌ای از سازگاری نژادی با اقلیم و نوع تغذیه است.

نتیجه‌گیری:
کوهان گوساله یکی از سازوکارهای تکاملی مهم در نژادهای گرمسیری است. این ساختار نقش مهمی در ذخیره انرژی، تنظیم دمای بدن و پایداری در شرایط محیطی سخت دارد. درک آناتومی و فیزیولوژی کوهان به دامپزشکان و دامداران در مدیریت بهتر دام‌ها کمک شایانی می‌کند.