در شرایط طبیعی، بدن برای تأمین انرژی روزانه خود عمدتاً از کربوهیدرات‌ها و چربی‌ها استفاده می‌کند. اما در فصول سرد یا هنگام قرار گرفتن در محیط‌های با دمای پایین، نیاز انرژی بدن افزایش می‌یابد تا بتواند دمای داخلی را در محدوده ۳۶ تا ۳۷ درجه سانتی‌گراد حفظ کند.

در چنین وضعیتی، اگر منابع گلوکز و چربی کافی نباشد، بدن به سراغ پروتئین‌ها می‌رود. این پروتئین‌ها از بافت‌های عضلانی یا از منابع غذایی تأمین می‌شوند. طی فرآیند کاتابولیسم پروتئین، اسیدهای آمینه آزاد می‌شوند و در مسیرهای متابولیکی مختلف وارد چرخه‌های تولید انرژی می‌گردند. برخی از این اسیدهای آمینه به ترکیباتی مانند پیرووات، استیل‌کوآ، یا سوکسینیل‌کوآ تبدیل می‌شوند و وارد چرخه اسید سیتریک (چرخه کربس) می‌شوند، جایی که انرژی به شکل ATP آزاد می‌شود.

افزون بر تولید انرژی، متابولیسم پروتئین اثر گرمازایی (Thermogenic Effect) نیز دارد. به این معنا که هنگام تجزیه و سنتز پروتئین‌ها، بدن حرارت آزاد می‌کند. این ویژگی باعث می‌شود که در فصل زمستان، مصرف غذاهای سرشار از پروتئین مانند گوشت، تخم‌مرغ، و حبوبات به گرم‌تر ماندن بدن کمک کند.

در حیوانات مناطق سرد، سازگاری متابولیکی قابل‌توجهی وجود دارد. برای مثال، بدن آن‌ها توانایی بالاتری در سنتز پروتئین‌های گرمازا و آنزیم‌های متابولیک دارد. در انسان نیز با افزایش مصرف پروتئین در فصل سرما، نه تنها انرژی بیشتری تولید می‌شود، بلکه با افزایش نرخ متابولیسم پایه (BMR)، احساس گرما و توان مقاومت در برابر سرما افزایش می‌یابد.
در عین حال، باید توجه داشت که استفاده بیش از حد از پروتئین برای تأمین انرژی می‌تواند باعث تجزیه بافت‌های عضلانی و افزایش بار کلیوی شود. بنابراین، تعادل در مصرف پروتئین برای تأمین انرژی و مقابله با سرما ضروری است.

 نتیجه‌گیری:
متابولیسم پروتئین‌ها نقش مهمی در حفظ دمای بدن و تولید انرژی در شرایط سرد دارد. این فرایند از طریق آزادسازی حرارت در واکنش‌های بیوشیمیایی و مشارکت در تولید ATP، به بدن کمک می‌کند تا با کاهش دما سازگار شود. مصرف متعادل پروتئین در رژیم غذایی زمستانی، علاوه بر افزایش سوخت‌وساز، موجب حفظ گرما و سلامت عمومی بدن می‌گردد.