ایران با توجه به موقعیت جغرافیایی خود و دسترسی به آب‌های خلیج فارس و دریای عمان، زیستگاه گونه‌های متنوعی از میگو است. گونه‌های میگو در ایران را می‌توان به دو دسته کلی تقسیم کرد: میگوهای آب شور و میگوهای آب شیرین.
1. میگوهای آب شور
این نوع میگوها در خلیج فارس و دریای عمان یافت می‌شوند و از نظر تجاری و اقتصادی اهمیت زیادی دارند. برخی از گونه‌های مهم شامل:
میگوی ببری سبز (Penaeus semisulcatus): یکی از مهم‌ترین گونه‌های تجاری در خلیج فارس که از نظر کیفیت و اندازه محبوبیت بالایی دارد.
میگوی موزی (Penaeus merguiensis): گونه‌ای اقتصادی که در آب‌های کم‌عمق زیست می‌کند و رنگی شفاف و مزه‌ای خوشایند دارد.
میگوی سفید هندی (Penaeus indicus): با ارزش اقتصادی بالا، بیشتر در مناطق جنوبی ایران صید می‌شود.
میگوی ببری سیاه (Penaeus monodon): که اندازه بزرگ و گوشت مرغوب آن را به یکی از گونه‌های محبوب صادراتی تبدیل کرده است.
میگوی خنجری (Metapenaeus affinis): گونه‌ای با اندازه متوسط و توزیع گسترده در خلیج فارس.

2. میگوهای آب شیرین
این نوع میگوها بیشتر در مناطق داخلی ایران و در تالاب‌ها، رودخانه‌ها و مزارع پرورشی یافت می‌شوند. مهم‌ترین گونه:
میگوی آب شیرین غول‌پیکر (Macrobrachium rosenbergii): این میگو به‌طور عمده در مزارع پرورشی پرورش می‌یابد و برای مصرف داخلی و صادرات استفاده می‌شود.

اهمیت اقتصادی و غذایی میگو
ایران یکی از صادرکنندگان بزرگ میگو در منطقه است و پرورش میگو نیز به‌عنوان یک صنعت رو به رشد در استان‌هایی مثل هرمزگان، بوشهر و سیستان و بلوچستان شناخته می‌شود. علاوه بر این، میگو منبعی غنی از پروتئین، ویتامین‌ها و مواد معدنی مانند سلنیوم و روی است.
چالش‌ها
آلودگی آب‌ها: که می‌تواند بر تولید و کیفیت میگو تأثیر بگذارد.
تغییرات آب‌وهوایی: که زیستگاه طبیعی میگوها را تهدید می‌کند.
صیادی بیش از حد: که منجر به کاهش جمعیت گونه‌های وحشی شده است.