ماندگاری گوشت چرخ‌کرده به عوامل متعددی مانند دمای محیط، نحوه بسته‌بندی، و سرعت انتقال به فریزر بستگی دارد. در ادامه نکاتی برای نگهداری گوشت چرخ‌کرده ارائه می‌شود:
۱. ماندگاری در یخچال
دمای ۰ تا ۴ درجه سانتی‌گراد:گوشت چرخ‌کرده خام در یخچال حداکثر ۱ تا ۲ روز ماندگاری دارد. بهتر است بلافاصله پس از چرخ شدن بسته‌بندی و استفاده شود.
اگر گوشت قبل از چرخ شدن تازه بوده و در شرایط بهداشتی نگهداری شده باشد، می‌توانید آن را در عرض این مدت استفاده کنید.

۲. ماندگاری در فریزر
اگر قصد دارید گوشت چرخ‌کرده را طولانی‌مدت نگهداری کنید، باید بلافاصله پس از چرخ شدن در کیسه‌های پلاستیکی یا ظروف مخصوص فریزر بسته‌بندی کرده و در فریزر با دمای منفی ۱۸ درجه سانتی‌گراد قرار دهید.
در این حالت، گوشت چرخ‌کرده تا ۳ تا ۴ ماه بدون تغییر کیفیت قابل نگهداری است.

۳. نکات بسته‌بندی
هوای داخل بسته را کاملاً خارج کنید تا از تشکیل یخ‌زدگی و کاهش کیفیت جلوگیری شود.
روی بسته‌بندی تاریخ درج کنید تا زمان نگهداری را مدیریت کنید.

۴. نکات مهم
گوشت را نباید بیش از ۲ ساعت در دمای اتاق نگه دارید.
پس از یخ‌زدایی، گوشت را نباید مجدداً فریز کنید مگر اینکه آن را کاملاً بپزید.

اگر مصرف گوشت چرخ‌کرده برایتان زمان‌بر است، به بسته‌بندی در حجم‌های کوچک فکر کنید تا بتوانید به مقدار لازم از آن استفاده کنید.

اضافه کردن چربی به گوشت چرخ‌کرده چندین دلیل دارد:
 

۱. طعم بهتر
چربی نقش مهمی در بهبود طعم غذا دارد. گوشت چرخ‌کرده بدون چربی ممکن است خشک و بی‌مزه شود، در حالی که وجود چربی باعث ایجاد طعم خوشایندتر می‌شود.

۲. بافت مناسب
چربی به بافت گوشت کمک می‌کند تا نرم‌تر و لطیف‌تر باشد. اگر گوشت بدون چربی استفاده شود، ممکن است سفت و خشک شود و به سختی جویده شود.

۳. جلوگیری از چسبیدن
چربی به جلوگیری از چسبیدن گوشت هنگام پخت کمک می‌کند. مثلاً در تهیه کباب یا همبرگر، چربی باعث می‌شود که گوشت به هم بچسبد و وا نرود.

۴. پخت یکنواخت
چربی هنگام پخت، حرارت را بهتر توزیع می‌کند و باعث می‌شود که گوشت به‌طور یکنواخت بپزد.


اگر چربی اضافه نشود چه می‌شود؟

خشکی گوشت: گوشت چرخ‌کرده بدون چربی به‌ویژه در کباب‌ها و همبرگرها خشک می‌شود.
کمبود طعم: غذا کمتر لذیذ و خوش‌طعم خواهد بود.
عدم انسجام: ممکن است گوشت هنگام پخت، خرد یا از هم جدا شود.

اگر به دلایل رژیمی یا سلامتی ترجیح می‌دهید چربی اضافه نکنید، می‌توانید از موادی مثل تخم‌مرغ یا پیاز رنده‌شده برای افزایش رطوبت و انسجام گوشت استفاده کنید. همچنین اضافه کردن ادویه‌های مناسب می‌تواند تا حدی طعم را جبران کند.

بیات کردن استیک یا همان "آجینگ" (aging) فرآیندی است که در آن گوشت پس از ذبح به مدت مشخصی در شرایط کنترل‌شده (از نظر دما و رطوبت) نگهداری می‌شود. این فرآیند به دلایل زیر انجام می‌شود:

1. تردتر شدن گوشت
در طول فرآیند بیات شدن، آنزیم‌های طبیعی موجود در گوشت شروع به تجزیه بافت‌های عضلانی و پیوندهای کلاژن می‌کنند. این تجزیه باعث نرم‌تر شدن گوشت می‌شود و خوردن آن را لذت‌بخش‌تر می‌کند.

2. افزایش طعم
بیات کردن استیک موجب افزایش غلظت طعم گوشت می‌شود. در این فرآیند، رطوبت سطحی کاهش می‌یابد و ترکیبات طعمی در گوشت متمرکزتر می‌شوند. این امر به استیک طعمی غنی‌تر و پیچیده‌تر می‌دهد.

3. از بین رفتن بوی ناخوشایند
گوشت تازه معمولاً بوی تندی دارد که ممکن است برای برخی افراد ناخوشایند باشد. بیات کردن این بو را کاهش داده و گوشت را دلپذیرتر می‌کند.

4. بهبود بافت
تجزیه پروتئین‌ها و چربی‌ها در فرآیند بیات شدن، بهبود ساختار و بافت گوشت را در پی دارد و باعث می‌شود گوشت در هنگام پخت حالت آبدارتر و مطبوع‌تری داشته باشد.


انواع فرآیند بیات کردن:

1. بیات خشک (Dry Aging):گوشت در محیطی با دمای کنترل‌شده و رطوبت پایین برای چند هفته تا چند ماه نگهداری می‌شود. این روش عطر و طعمی خاص به گوشت می‌دهد.

2. بیات مرطوب (Wet Aging):گوشت در بسته‌بندی خلأ قرار داده می‌شود و در یخچال نگهداری می‌شود. این روش سریع‌تر و ارزان‌تر است.


چرا بیات کردن مهم است؟
گوشت بیات نشده ممکن است بافت سفت‌تری داشته باشد و طعم آن به اندازه گوشت بیات‌شده غنی نباشد. بنابراین، بیات کردن یک مرحله کلیدی در آماده‌سازی استیک‌های باکیفیت است که در رستوران‌های حرفه‌ای یا آشپزی تخصصی انجام می‌شود.

انواع استیک ها در مستر قصاب

چرا باید رگ داخل میگو را گرفت؟رگ یا همان دستگاه گوارش میگو (سیاه‌رنگ یا خاکستری) معمولاً به دلایل زیر برداشته می‌شود:

1. بهداشت و پاکیزگی: این رگ حاوی مواد دفعی میگو است که ممکن است طعم و ظاهر غذا را تحت تأثیر قرار دهد.

2. بافت و طعم: باقی ماندن رگ ممکن است به بافت و مزه غذا لطمه بزند و باعث بروز مزه‌ای تلخ یا ناخوشایند شود.

3. ظاهر: میگوی بدون رگ، ظاهری زیباتر و تمیزتر دارد که برای غذاهای مجلسی مهم است.


آیا خواص میگوها در سراسر دنیا متفاوت است؟خواص میگوها از نظر تغذیه‌ای (مانند پروتئین بالا، امگا-۳، ویتامین‌ها و مواد معدنی) به طور کلی مشابه است، اما برخی تفاوت‌ها ممکن است وجود داشته باشد:

1. زیستگاه: نوع آب (آب شور یا شیرین)، دمای زیستگاه، و کیفیت آب می‌تواند بر ترکیب تغذیه‌ای میگو تأثیر بگذارد.

2. گونه‌ها: بیش از 2000 گونه میگو وجود دارد و برخی از آن‌ها ممکن است مقدار متفاوتی از امگا-۳، کلسترول یا ویتامین‌ها داشته باشند.

3. تغذیه: رژیم غذایی میگو در محیط زیست طبیعی یا مزارع پرورشی تأثیر مستقیمی بر کیفیت مواد مغذی آن دارد.

4. روش پخت: شیوه‌های مختلف طبخ (سرخ کردن، بخارپز کردن، یا کباب کردن) ممکن است باعث کاهش یا افزایش برخی مواد مغذی در میگو شود.


به طور کلی، میگو یک غذای مغذی و سالم در سراسر دنیا محسوب می‌شود، اما توجه به نوع، کیفیت و نحوه آماده‌سازی آن ضروری است.

تعریف فیله
فیله به بخش نرم و لطیفی از گوشت حیوانات (مانند گاو، گوسفند یا مرغ) گفته می‌شود که بدون استخوان است و از قسمت‌های کم‌تحرک بدن حیوان گرفته می‌شود. به دلیل بافت نرم و طعم لذیذ، فیله معمولاً گران‌تر از دیگر بخش‌های گوشت است. برای مثال:

فیله گاو: از بخش کم‌تحرک کمر (Loin) حیوان گرفته می‌شود و یکی از لطیف‌ترین قسمت‌های گوشت گاو است.
فیله مرغ: همان گوشت بدون استخوان و پوست از قسمت سینه مرغ است.

تعریف استیک
استیک به برش‌های نسبتاً ضخیم و بزرگ از گوشت (معمولاً گوشت قرمز) گفته می‌شود که از قسمت‌های مختلف بدن حیوان تهیه می‌شود. استیک‌ها می‌توانند از بخش‌هایی مانند فیله، راسته یا دنده تهیه شوند. انواع مختلف استیک براساس نوع برش و قسمت مورد استفاده:
فیله استیک (Filet Mignon): استیکی نرم و لطیف که از فیله گاو تهیه می‌شود.

ریب‌آی استیک: از قسمت دنده‌ها با چربی بیشتر و طعمی قوی‌تر تهیه می‌شود.

سرلوین استیک: از قسمت کمر حیوان با بافتی کمی سفت‌تر نسبت به فیله است.
 

تفاوت کلیدی:
فیله: بیشتر بر نوع گوشت تأکید دارد (نرم‌ترین و بدون استخوان).
استیک: بر روش برش و آماده‌سازی گوشت تمرکز دارد.

خوردن کله ماهی در میان شمالی‌ها، به‌ویژه در استان‌های گیلان و مازندران، هم می‌تواند دلایل فرهنگی و سنتی داشته باشد و هم ممکن است از نظر علمی قابل توضیح باشد. در ادامه، هر دو جنبه بررسی می‌شود:

1. دلایل فرهنگی و سنتی:
تاریخچه و عادت غذایی: در شمال ایران، ماهی یکی از غذاهای اصلی است، زیرا این مناطق در نزدیکی دریاهای خزر و دیگر منابع آبی قرار دارند. مصرف کله ماهی بخشی از فرهنگ غذایی مردم این مناطق است.
ارزش غذایی و احترام به مواد خوراکی: در فرهنگ این مناطق، از تمام بخش‌های ماهی استفاده می‌شود تا کمترین اسراف صورت گیرد. این دیدگاه احترام به طبیعت و استفاده بهینه از منابع غذایی را نشان می‌دهد.

2. دلایل علمی و تغذیه‌ای:
محتوای کلاژن: کله ماهی، به‌ویژه پوست و بخش‌هایی مانند چشم و غضروف‌ها، منبعی غنی از کلاژن است که برای سلامت پوست، مفاصل، و استخوان‌ها مفید است.
اسیدهای چرب امگا-3: مغز و چربی موجود در کله ماهی حاوی مقدار قابل توجهی اسیدهای چرب امگا-3 است که به تقویت عملکرد مغز و سلامت قلب کمک می‌کند.
ویتامین‌ها و مواد معدنی: بخش‌هایی مانند چشم ماهی سرشار از ویتامین A هستند که برای سلامت بینایی مفید است. علاوه بر آن، فسفر و کلسیم موجود در کله ماهی نیز برای سلامت استخوان‌ها ضروری است.

نتیجه‌گیری:
در مجموع، خوردن کله ماهی در شمال ایران هم ریشه در سنت‌های غذایی این منطقه دارد و هم از نظر تغذیه‌ای توجیه‌پذیر است. این ترکیب از دلایل فرهنگی و علمی باعث شده تا این غذای خاص همچنان محبوب باقی بماند.

فسنجان یکی از غذاهای اصیل و پرطرفدار ایرانی است که از ترکیب گردو، رب انار، گوشت (مرغ، اردک یا گوشت قرمز)، و ادویه‌های معطر تهیه می‌شود. این غذا به دلیل تنوع در شیوه‌های پخت در شهرهای مختلف ایران، بازتاب‌دهنده فرهنگ و ذائقه مردم این مناطق است. همچنین شواهد تاریخی و اسناد آشپزی نشان می‌دهند که فسنجان یک غذای کاملاً ایرانی است که ریشه‌های آن به دوران باستان بازمی‌گردد.

انواع پخت فسنجان در شهرهای ایران:
1. شمال ایران (گیلان و مازندران):
در این مناطق از گوشت اردک یا مرغ محلی استفاده می‌شود.
مزه فسنجان در گیلان معمولاً ترش است و از رب انار جنگلی و گاهاً سبزیجات محلی استفاده می‌شود.
در مازندران نیز فسنجان کمی شیرین‌تر است و ممکن است شکر به آن اضافه شود.


2. آذربایجان:
در آذربایجان شرقی و غربی از گوشت قلقلی (کوفته‌ریزه) استفاده می‌شود.
مزه فسنجان معمولاً شیرین یا ملس (ترش و شیرین) است.
گردو را به شکل کاملاً پوره شده و ریز در می‌آورند تا روغن بیشتری پس دهد.


3. اصفهان:
در اصفهان از گوشت قرمز (معمولاً گوسفند) استفاده می‌شود.
مزه غذا معمولاً ملس است و ترکیب خاصی از ادویه‌های محلی به آن افزوده می‌شود.


4. کرمان:
در کرمان فسنجان گاهی با گوشت بزغاله تهیه می‌شود.
مزه آن می‌تواند بسته به سلیقه افراد ترش یا شیرین باشد.


5. جنوب ایران:
در مناطقی مثل خوزستان و بوشهر، گاهی به فسنجان ادویه‌های گرم و تند اضافه می‌شود تا با ذائقه محلی هماهنگ شود.
در برخی نواحی جنوبی از خرما یا شیره خرما به جای شکر برای شیرین کردن استفاده می‌کنند.


6. تهران و مناطق مرکزی:
در تهران فسنجان اغلب با مرغ تهیه شده و مزه آن معمولاً ملس است.
ممکن است از زعفران برای افزایش عطر و رنگ غذا استفاده شود.



آیا فسنجان یک غذای ایرانی است؟
بله، فسنجان یکی از غذاهای اصیل و سنتی ایرانی است که قدمت آن به دوره ساسانیان یا حتی قبل‌تر بازمی‌گردد. استفاده از گردو و رب انار که هر دو از مواد اولیه بومی ایران هستند، نشان‌دهنده ریشه ایرانی این غذا است. در متون تاریخی نیز به وجود غذاهای مشابه فسنجان اشاره شده است، که این موضوع تأییدی بر ایرانی بودن آن است.
فسنجان به‌خوبی نمایانگر خلاقیت و تنوع فرهنگی در آشپزی ایرانی است و همچنان در جشن‌ها و مراسم خاص جایگاه ویژه‌ای دارد

دستور پخت قورمه سبزی:
مواد لازم:
گوشت گوسفندی یا گاوی (ترجیحاً گوشت خورشتی یا ماهیچه): 500 گرم
سبزی قورمه (شامل تره، جعفری، شنبلیله، گشنیز، و اندکی اسپند یا شوید): 400 گرم
پیاز: 2 عدد
لوبیا قرمز یا چیتی: 1 پیمانه
لیمو عمانی: 2-3 عدد
زردچوبه، فلفل سیاه، نمک، و روغن: به میزان لازم

طرز تهیه:
1. ابتدا پیازها را خرد کرده و در روغن داغ تفت دهید تا طلایی شوند.

2. گوشت را به قطعات کوچک برش داده و به پیازها اضافه کنید. پس از کمی تفت دادن، زردچوبه و فلفل سیاه را اضافه کرده و خوب مخلوط کنید.

3. سپس لوبیا را از شب قبل خیس کرده و به همراه گوشت و پیاز تفت داده شده به یک قابلمه بزرگ اضافه کنید. آب اضافه کرده و اجازه دهید تا گوشت و لوبیا بپزند.

4. در همین حین سبزی قورمه را خرد کرده و در روغن سرخ کنید تا رنگ آن تغییر کند.

5. پس از اینکه گوشت و لوبیا نیم پز شدند، سبزی سرخ شده را به قابلمه اضافه کرده و بگذارید تا خورشت به آرامی بپزد.

6. در آخر لیمو عمانی‌ها را با چند سوراخ در قابلمه بگذارید تا طعم ترش به خورشت بدهد. نمک را به میزان دلخواه اضافه کنید.

7. خورشت را با برنج سرو کنید.


در مورد گوشت: معمولاً برای قورمه سبزی از گوشت گوسفندی یا گاوی استفاده می‌شود. گوشت گوسفندی در ایران محبوب‌تر است و طعم دلپذیرتری به خورشت می‌دهد. برخی افراد از ماهیچه یا گوشت دنده نیز استفاده می‌کنند.
این خورشت به عنوان یکی از غذاهای محبوب و اصیل ایرانی است که در هر منطقه به روش خاص خود تهیه می‌شود، ولی به طور کلی این نسخه‌ها بسیار رایج هستند.

دستور پخت قورمه سبزی:
مواد لازم:
گوشت گوسفندی یا گاوی (ترجیحاً گوشت خورشتی یا ماهیچه): 500 گرم
سبزی قورمه (شامل تره، جعفری، شنبلیله، گشنیز، و اندکی اسپند یا شوید): 400 گرم
پیاز: 2 عدد
لوبیا قرمز یا چیتی: 1 پیمانه
لیمو عمانی: 2-3 عدد
زردچوبه، فلفل سیاه، نمک، و روغن: به میزان لازم

طرز تهیه:
1. ابتدا پیازها را خرد کرده و در روغن داغ تفت دهید تا طلایی شوند.

2. گوشت را به قطعات کوچک برش داده و به پیازها اضافه کنید. پس از کمی تفت دادن، زردچوبه و فلفل سیاه را اضافه کرده و خوب مخلوط کنید.

3. سپس لوبیا را از شب قبل خیس کرده و به همراه گوشت و پیاز تفت داده شده به یک قابلمه بزرگ اضافه کنید. آب اضافه کرده و اجازه دهید تا گوشت و لوبیا بپزند.

4. در همین حین سبزی قورمه را خرد کرده و در روغن سرخ کنید تا رنگ آن تغییر کند.

5. پس از اینکه گوشت و لوبیا نیم پز شدند، سبزی سرخ شده را به قابلمه اضافه کرده و بگذارید تا خورشت به آرامی بپزد.

6. در آخر لیمو عمانی‌ها را با چند سوراخ در قابلمه بگذارید تا طعم ترش به خورشت بدهد. نمک را به میزان دلخواه اضافه کنید.

7. خورشت را با برنج سرو کنید.


در مورد گوشت: معمولاً برای قورمه سبزی از گوشت گوسفندی یا گاوی استفاده می‌شود. گوشت گوسفندی در ایران محبوب‌تر است و طعم دلپذیرتری به خورشت می‌دهد. برخی افراد از ماهیچه یا گوشت دنده نیز استفاده می‌کنند.
این خورشت به عنوان یکی از غذاهای محبوب و اصیل ایرانی است که در هر منطقه به روش خاص خود تهیه می‌شود، ولی به طور کلی این نسخه‌ها بسیار رایج هستند.

طرز تهیه سالاد سزار
 

مواد لازم: کاهو: ۱ عدد بزرگ (ترجیحاً کاهو رومانیایی) سینه مرغ گریل‌شده: ۲ عدد نان تست یا کروتون: ۲ فنجان (برش‌های کوچک) پنیر پارمزان: ۵۰ گرم (رنده‌شده یا ورقه‌ای نازک) برای سس سالاد سزار: تخم‌مرغ: ۱ عدد روغن زیتون: ½ فنجان سیر: ۱ حبه (رنده یا له‌شده) آب‌لیمو: ۲ قاشق غذاخوری خردل دیژون: ۱ قاشق چایخوری فیله آنچوی: ۲ عدد (اختیاری) نمک و فلفل: به مقدار لازم

طرز تهیه:
1. تهیه کروتون‌ها:نان تست را به مکعب‌های کوچک برش دهید و با مقداری روغن زیتون، نمک و فلفل مخلوط کنید. آن‌ها را در فر با دمای ۱۸۰ درجه سانتی‌گراد به مدت ۱۰-۱۵ دقیقه یا تا زمانی که طلایی و ترد شوند، بپزید.

2. مرغ گریل‌شده:سینه مرغ را با کمی روغن زیتون، نمک، فلفل و ادویه‌های دلخواه مزه‌دار کرده و روی گریل یا در تابه بپزید تا کاملاً مغزپخت شود. سپس آن را برش‌های باریک بزنید.

3. تهیه سس:تخم‌مرغ را به مدت ۱ دقیقه در آب جوش قرار دهید تا کمی نیم‌پز شود. سپس آن را با سیر، آب‌لیمو، خردل، آنچوی (اختیاری)، نمک و فلفل در مخلوط‌کن بریزید. هنگام مخلوط کردن، به تدریج روغن زیتون را اضافه کنید تا سس یکدست و غلیظی به دست آید.

4. آماده‌سازی سالاد:کاهو را شسته و خرد کنید. آن را در ظرفی بزرگ بریزید و روی آن مرغ گریل‌شده، کروتون و پنیر پارمزان اضافه کنید.

5. اضافه کردن سس:سس را روی سالاد بریزید و به آرامی مخلوط کنید تا همه مواد به خوبی آغشته شوند.

6. سرو:سالاد سزار را بلافاصله سرو کنید تا کروتون‌ها ترد بمانند.


نوش جان!